انتظار

آن‌هايي كه معرفتشان بالا رفته، واقعاً از ذكر و عبادت لذت مي‏برند و آن‌هم چه لذتي! لذتي كه همه‏ي لذت‌هاي ديگر، در مقابلِ آن رنگ مي‏بازد.

در وقتي كه ياد خدا هستند اصلاً نمي‏خواهند به چيز ديگري توجه كنند.

اگر چنين معرفتي و چنين ترقي‌اي براي روح انسان پيدا شد و چنين لطافتي پيدا كرد، آن وقت مفهوم واقعي اين مناجات را درك مي‌كنيم كه:

أسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّة بِغَيْرِ ذِكْرِك؛ دنبال هر لذتي غير از ياد تو رفتم استغفار مي‏كنم

صبح را با توکل بر خدا آغاز کن…
♥•٠·
آرام باش ، توکل کن ، تفکر کن ، آستین ها رو بالا بزن ، سپس دستان خداوند را می بینی که زودتر از تودست به کار شده اند …

“حضرت علی (ع)”

همه راه‌ها به خدا ختم می‌شود و قاعده بر اساس «لا یمکن الفرار من حکومتک» است و راه فراری وجود ندارد. در نهایت همه مبعوث شده و به لقای الهی می‌رسند. اما برخی وجهه رحمانی او را ملاقات می‌کنند و از نعمات جاوید او بهره مند می‌گردند، و برخی وجهه غضبش را می‌بینند و عذابش گرفتار می شودند. به همین دلیل در سوره حمد آموزش داد که از او بخواهیم ما را به «صراط مستقیم» یعنی صراط «انعمت علیهم» هدایت نماید

بارها این حدیث را شنیده ایم كه گرامی ترین انسان ها نزد خداوند با تقوا ترین آن هاست.اما تقوي به چه معناست؟
تقوي از ريشه ي وقاية است.
به معناي نگاهدارنده ، خويشتن داري ، مراقبت كردن.
تقوي نيرويي است كه انسان را از معصيت دور نگه ميدارد.
آسانتر بگوييم يعني از صبح كه برمي خيزيم مراقب رفتار خودمان باشيم.